Week 3 in Villa Maria - TLC (tender love and care)

Deze week zou ik nog een week op out-patient department (OPD) doorbrengen, maar bij een andere physician: Evarist. Een man met een chronische mega smile op z'n gezicht. "Rosiieeeee welcome, let's have fun and learn a lot on OPD!" Omdat hij wat meer tussendoor vertaalde en uitlegde, of gewoon een gek gezicht trok, was het een stuk leuker dan de dagen ervoor bij de non. Ik voelde me alleen al een paar dagen een niet lekker. Met paracetamol en loperamide kwam ik de dag wel door, maar omdat het slechter ipv beter ging liet ik toch maar voor de zekerheid tussendoor bloed prikken. Een student nurse kwam met de labuitslag naar me toe: "Did you see this patient? She needs to see the doctor". Ik keek naar het formulier en zag dat het mijn eigen labuitslag was. Op naar de dokter dus, die mij 2 soorten antibiotica voorschreef voor een buikinfectie. Ik vroeg of ik niet mijn Nederlandse antibiotica kon gebruiken maar dit was beter in deze regio zei hij, dus ik nam de pillen. Terug op OPD ging het opeens veel slechter. Het ging allemaal een beetje snel, maar ik zag heel veel roze pakjes van de nurses om me heen en hoorde mensen van alles in het Luganda zeggen. Ik rilde en zweette enorm. Blijkbaar kon ik niet tegen de antibiotica. Ze wilde me opnemen ter observatie kreeg dus ik kreeg een infuus en werd naar female's ward gebracht. Een paar vrienden van de nursing school hadden lakens, handdoeken, wc-papier en water gehaald want dat moet je allemaal zelf meenemen. Toen ik op bed lag vroegen de nonnen wat ze voor me konden koken, want het ziekenhuis zorgt daar natuurlijk ook niet voor. In Nederland is het prima om een cracker te eten als je ziek bent, maar hier geldt: wie ziek is moet veel eten. Dus brachten ze aardappelen, rijst met bonen, papaya, maispap, frisdrank,soyadrink, bananen, bananenchips, bananenpurree, lolly's en zuurtjes voor me. Omdat ik heel erg rilde werd ik onder 2 dikke dekens gelegd en kwam een zuster me steeds thee geven terwijl het buiten al zo'n 28 graden was en ik stikheet had. Ze hadden me in een private room gelegd, maar nog steeds was ik een attractie. Bezoekuur bestaat hier niet dus continu liepen er studenten, nonnen, verpleegsters (en mensen die er helemaal niet hoorde te zijn maar graag een muzungu in een ziekenhuisbed wilde zien) de kamer in en uit. 's Avonds kwam "father" oftewel de priester langs. Er werd voor mij gezongen en gebeden of ik de nacht mocht overleven (vond ik een tikkeltje dramatisch) en dat ik snel mocht herstellen. 's Nachts heeft Maria (een zuster) bij mij geslapen om op te passen. Tussendoor belde mensen nog om de zoveel tijd om te vragen of het al beter ging, echt super lief allemaal. Heb geen oog dicht gedaan, maar de dag erna mocht ik gelukkig terug naar mijn huisje bij de training school en kon ik bijkomen. Vandaag gaat het weer goed met me, dus morgen kan ik gewoon weer meedraaien.