Week 6- wie niets verwacht, wordt altijd verrast

Oli otya mukwano (how are you my friends)? Deze week stond ik ingedeeld op de aids kliniek en kinderafdeling, maar op dinsdag ben ik altijd met de chirurgen. Omdat de studenten geen diensten hebben ivm hun examens, is er meer te doen voor mij. Bij de meeste operaties mag ik assisteren, maar deze keer was ik omloop. Ik wilde infuusvloeistof vervangen en knoeide daarbij wat water. Dat gebeurt wel vaker en is meestal geen probleem. Op de grond om mij heen lagen echter heel veel verlengsnoeren die ook onderling weer aan elkaar gekoppeld waren. Er klonk een raar tikkend geluid uit de zuurstofmachine..was dat eerder ook al? Pas op! Gilde de chirurg toen opeens. Voor ik het wist kwam er een steekvlam uit de machine en was er zwarte rookwolk zoals je ook in tekenfilms ziet. De anesthesist was gelukkig scherp en redde de boel. Ik was echt geschrokken, kon dat echt door die paar druppels water? De rest leek niet echt onder de indruk en de operatie ging gewoon door (ondertussen werd een nieuwe zuurstofmachine geregeld). Ik weet zeker dat in Nederland er allerlei procedures gestart zouden zijn, maar hier is dat niet nodig. Het werd even nabesproken in de thee pauze omdat ik dat wilde: het was niet nieuw, het gebeurde eens in de zoveel tijd. Het probleem was vooral dat ze Europese apparatuur gebruiken met dus ook Europese stekkers, die ze gewoon met wat kracht in de Ugandese stopcontacten rammen. Het past redelijk, maar als er dan water bij komt gaat het soms mis. Het zou wel goed komen met de zuurstofmachine zeiden ze, en de stekkers werden een halve meter opzij geschoven zodat het hopelijk niet nog eens gebeurt. De dag erna heb ik (ondanks dat ze zeiden dat het niet nodig was) maar mijn wereldstekker gebracht. Hopelijk gebruiken ze die nu voortaan en is het wat veiliger op de OK.
Op donderdag ging ik op outreach met het team van de hiv/aids kliniek. Met een jeep vol pillen en dossiers vertrokken we, waarna we na een dik uur over stoffige zandweggetjes opeens voor een gebouwtje in de bush staan: de kliniek. Onder een grote boom naast het gebouwtje zaten zo'n 80 wachtende patiënten. Samen met de nursing officer deden we buiten de consulten. Af en toe liep er een koe door de wachtrij, maar verder ging dat prima en was het wel vermakelijk. Rond een uur of 17 waren we klaar. Een van de patienten wil het team altijd bedanken voor de zorg door ons een maaltijd bij haar thuis aan te bieden. Met de jeep vertrokken we naar haar huis. Kleine verassing: ze was vergeten te zeggen dat er ook een ceremonie gehouden werd door de lokale priester (geen idee waarvoor), waar we spontaan onderdeel van werden. Er werden drie stoelen op een soort podium gezet en er werd mij vriendelijk verzocht om in het midden gaan zitten. Ik voelde me net sinterklaas. Nadat de priester ons had bedankt voor het goede werk, kwamen de lokale mensen voor mij knielen en me groeten. Toen dat achter de rug was kregen we eten. Ik zag dat er geen bestek was, maar was te trots om naar een vork te vragen. Hoe moeilijk kan het zijn, met je handen eten? Ik keek even om me heen hoe het moest: met links je bord vasthouden en met je rechter hand de matoke (bananenpurree) dippen en opeten. Simpel, behalve dat ik niet zo'n vuurvaste handen heb en het een enorme kliederboel werd. De rest vond het geloof ik wel vermakelijk. Op vrijdag was er na de lunch niet veel meer te doen in de kliniek, dus vroeg ik of ik eerder mocht gaan om aan mijn verslag te werken. Zo ver kwam het niet, Jessica (die ik de week ervoor had ontmoet) belde op of ik ook naar het zwembad in Masaka kwam. Na het zwemmen gingen we uit eten met nog meer internationale studenten en een stel Ugandezen. Er was alweer een stroomstoring, dus we aten in het donker en later bij het kampvuur. Ik bleef bij Jessica logeren zodat ik mee kon naar Ambience, de club van Masaka en de dag erna zijn we naar Kampala geweest. Vandaag is volgens mij het regenseizoen begonnen, want sinds vannacht regent het super hard. Er staat niet veel op de planning behalve wassen (ik mis de wasmachine thuis!) en pannenkoeken bakken voor de students en nurses. Dus vandaag is de perfecte dag om wel echt aan het verslag te werken!